بنابراين توي اين وانفسا اگر تونستين ايمان خودتون رو مثل ذعال داغ کف دست تون حفظ کنين خيلي هنر کردين و در عين حال اگر بتونين دست افتاده اي رو هم بگيرين و از اين جريان نجات بدين، انگار که يه جامعه رو زنده کردين و نجات دادين. وگرنه بقيه نيازي به کمک ندارن يا لااقل چنين نيازي رو احساس نميکنن چون خيلي بهشون کيف ميده! در ضمن کسي رو به زور نميشه کمک کرد وقتي کمک نخواسته اين کار دخالت بيجا محسوب ميشه. اونايي هم که ميفهمن با يک اشاره متوجه ميشن. نيازي به توضيح جريان و... هم نيست. همين قدر که بدونه چقدر استعداد نهفته داره و در عين حال چه انرژي و عمري رو داره صرف ميکنه بيدار ميشه و تغيير جهت ميده.

باتشکر از پست خوبتون لازم به ذکر است

با شما موافقم